Το Instagram δείχνει να φτάνει σε ένα από εκείνα τα σημεία που μια πλατφόρμα σταματά να προσποιείται ότι όλα λειτουργούν τέλεια. Για χρόνια, η στρατηγική του ήταν ξεκάθαρη, σχεδόν εμμονική. Reels, ασταμάτητο scrolling, περιεχόμενο που καταναλώνεται πριν προλάβεις να το σκεφτείς. Τώρα όμως κάτι αλλάζει. Και δεν αλλάζει τυχαία.
Η συζήτηση που ανοίγει γύρω από μεγαλύτερης διάρκειας βίντεο και περισσότερο έλεγχο στο feed δεν είναι απλώς μια ακόμα δοκιμή λειτουργιών. Είναι ένδειξη ότι το Instagram αντιλαμβάνεται πως το μοντέλο του άπειρου, γρήγορου βίντεο αρχίζει να κουράζει. Όχι μόνο τους χρήστες, αλλά και τους ίδιους τους δημιουργούς που το κράτησαν ζωντανό.
Όταν τα Reels δεν αρκούν πια
Το Instagram έχτισε τα τελευταία χρόνια ένα περιβάλλον όπου όλα έπρεπε να χωρέσουν σε λίγα δευτερόλεπτα. Ιδέες, ιστορίες, δουλειά ωρών και ημερών, όλα συμπιεσμένα σε ένα format που ευνοεί το γρήγορο και το επιφανειακό. Για ένα διάστημα αυτό λειτούργησε. Το κοινό διασκέδαζε, οι αριθμοί ανέβαιναν, ο ανταγωνισμός με άλλες πλατφόρμες έμοιαζε ελεγχόμενος.
Όμως οι δημιουργοί άρχισαν να σπάνε. Όχι από έλλειψη ιδεών, αλλά από έλλειψη χώρου. Tutorials που έπρεπε να κοπούν στη μέση, αφηγήσεις που έχαναν το νόημά τους, περιεχόμενο που γινόταν πρόχειρο για να χωρέσει στο πλαίσιο. Η πιθανή στροφή σε long form βίντεο δεν σημαίνει ότι το Instagram θέλει να γίνει YouTube. Σημαίνει κάτι πιο ανησυχητικό για το ίδιο. Ότι κατάλαβε πως το “λίγο και γρήγορο” δεν μπορεί να είναι η μόνη γλώσσα του ίντερνετ.
Το feed που σταματά να αποφασίζει μόνο του
Ακόμα πιο ενδιαφέρουσα είναι η πρόθεση να δοθεί περισσότερος έλεγχος στους χρήστες για το τι βλέπουν. Για χρόνια, το feed λειτουργούσε σαν ένα μαύρο κουτί. Έβλεπες πράγματα χωρίς να ξέρεις γιατί, ένιωθες ότι κάτι σου επιβάλλεται, αλλά συνέχιζες να σκρολάρεις.
Η ιδέα ότι ο χρήστης θα μπορεί να δηλώνει τι θέλει και τι όχι, να καταλαβαίνει γιατί του προτείνεται κάτι και να επηρεάζει ενεργά το αποτέλεσμα, αλλάζει τη σχέση με την πλατφόρμα. Δεν μιλάμε απλώς για ρυθμίσεις. Μιλάμε για επιστροφή ενός χαμένου αισθήματος ελέγχου, σε μια εποχή που οι αλγόριθμοι έμοιαζαν παντοδύναμοι.
Μια μικρή παραδοχή αποτυχίας που λέει πολλά
Για τους δημιουργούς, όλα αυτά ανοίγουν μια πόρτα που έμοιαζε κλειστή. Περισσότερος χρόνος σημαίνει περισσότερο βάθος. Σημαίνει ότι η ποιότητα δεν χρειάζεται να θυσιάζεται πάντα στον βωμό της ταχύτητας. Για τους απλούς χρήστες, σημαίνει λιγότερη πνευματική κόπωση και λιγότερο την αίσθηση ότι το feed είναι ένας ατελείωτος θόρυβος.
Πίσω από όλα αυτά, όμως, κρύβεται και κάτι ακόμα. Το Instagram, και κατ’ επέκταση η Meta, δείχνει να παραδέχεται σιωπηλά ότι το μοντέλο που επέβαλε δεν ήταν τέλειο. Και αυτή η παραδοχή, όσο διακριτική κι αν είναι, ίσως αποδειχθεί πιο σημαντική από οποιαδήποτε νέα λειτουργία.
