Το 2025 αφήνει πίσω του μια αίσθηση κούρασης. Blockbusters χωρίς ψυχή, επαναλήψεις ιδεών, κουρασμένα franchise. Όμως κάτι αλλάζει. Το 2026 δεν υπόσχεται απλώς περισσότερα εφέ και γνωστά πρόσωπα, αλλά μια επιστροφή στο συναίσθημα, στην ανάγκη του θεατή να ξαναπιστέψει ότι μια ιστορία μπορεί να τον μετακινήσει. Από τη Nia DaCosta που ανοίγει τη χρονιά με το “28 Years Later: The Bone Temple” μέχρι τον Nolan που επιχειρεί να ξαναγράψει την “Οδύσσεια”, φαίνεται πως οι δημιουργοί διεκδικούν πάλι το δικό τους βλέμμα απέναντι στην εμπορική ασφάλεια.
Κι αυτό έχει σημασία. Όχι μόνο γιατί το Χόλιγουντ ψάχνει να ξανακερδίσει την αξιοπιστία του, αλλά γιατί το κοινό δείχνει έτοιμο να ακούσει ιστορίες που ρισκάρουν. Η επιτυχία μικρότερων, ανεξάρτητων έργων την τελευταία διετία έδειξε πως η μεγάλη οθόνη δεν πεθαίνει – απλώς χρειάζεται λόγο ύπαρξης.
Από τα ζόμπι στην Οδύσσεια: μια χρονιά γεμάτη ρίσκο και όραμα
Το “Good Luck, Have Fun, Don’t Die” φέρνει το φιλμ του Verbinski στο πεδίο όπου το χιούμορ συναντά την υπαρξιακή αγωνία της τεχνητής νοημοσύνης. Το “The Bride!” ανανεώνει τον τρόμο μέσα από την εποχή των συμμοριών, ενώ το “Project Hail Mary” επιχειρεί να φέρει την επιστημονική φαντασία πίσω στο ανθρώπινο συναίσθημα. Και μετά έρχεται το καλοκαίρι με ένα όνειρο. Ο Spielberg αγγίζει ξανά τον ουρανό με το “Disclosure Day”, ο Nolan ταξιδεύει στην αρχαία Ελλάδα και η DC επιχειρεί να δώσει νέο πρόσωπο στη “Supergirl” με φρέσκια ενέργεια.
Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, το “Dune: Part Three” και το “Avengers: Doomsday” δείχνουν το τέλος μιας εποχής. Το πρώτο κλείνει μια τριλογία που άνοιξε τη φαντασία, το δεύτερο κλείνει έναν κινηματογραφικό κύκλο που κούρασε όσο μάγεψε. Η μάχη τους θα είναι περισσότερο συμβολική παρά εμπορική. Και στην Ελλάδα, αυτή η χρονιά ίσως σημάνει την επιστροφή των θεατών στις αίθουσες – όχι για να “δουν”, αλλά για να “ζήσουν”. Ο Nolan με την “Οδύσσειά” του θα μας αγγίξει πιο κοντά από ποτέ. Γιατί μιλά για έναν κόσμο που επιστρέφει σπίτι μετά από χρόνια χαοτικής περιπλάνησης. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τον Οδυσσέα. Αφορά κι εμάς.
