Από όλες τις φορές που το σινεμά συνάντησε τα videogames, καμία δεν αποτύπωσε τόσο καθαρά την αντιστροφή των ρόλων όσο το Avatar: Frontiers of Pandora. Για πρώτη φορά, ένα παιχνίδι κάνει τις ταινίες του Τζέιμς Κάμερον να μοιάζουν σαν trailer ενός κόσμου που τώρα μπορείς επιτέλους να ζήσεις.
Η σειρά Avatar δεν χρειάζεται συστάσεις. Από το 2009, όταν η πρώτη ταινία έκανε το κοινό να παραληρεί με την ομορφιά της Πανδώρας, μέχρι τη φετινή “Fire and Ash”, η κινηματογραφική εμπειρία βασίστηκε πάντα στη μαγεία των εικόνων. Όμως, πίσω από τα εκατομμύρια των εισπράξεων και την τεχνική τελειότητα, υπήρχε πάντα κάτι άδειο – μια ιστορία που έμοιαζε δανεισμένη, χαρακτήρες που δεν έμεναν μαζί σου μετά τους τίτλους τέλους.
Ξέχνα το Χόλιγουντ – το Avatar ανήκει πλέον στους gamers
Και τότε ήρθε το παιχνίδι. Το Frontiers of Pandora, της Massive Entertainment και της Ubisoft, είναι κάτι παραπάνω από μεταφορά. Είναι η Πανδώρα που ονειρευόσουν να ζήσεις: αχανής, ζωντανή, επικίνδυνη, και – το σημαντικότερο – δική σου. Δεν παρακολουθείς την ιστορία, τη ζεις. Δεν χρειάζεται να ακολουθείς τον Τζέικ ή τη Νεϊτίρι. Είσαι ο δικός σου Na’vi, ένας γαλάζιος πολεμιστής που αναπνέει και κινείται με ρυθμό που μόνο το παιχνίδι μπορεί να προσφέρει.
Το παιχνίδι ξεκίνησε ήσυχα το 2023, με μέτριες κριτικές, αλλά όσο περνούσε ο καιρός έγινε κάτι σαν μυστικό κλαμπ για τους fans που ήθελαν να χαθούν ξανά στην Πανδώρα. Οι ενημερώσεις που ακολούθησαν — με νέες επεκτάσεις, αλλαγή προβολής σε τρίτο πρόσωπο, και η προσθήκη του expansion “From the Ashes” — έδειξαν ότι η Ubisoft αντιμετωπίζει το παιχνίδι όχι σαν προϊόν, αλλά σαν κόσμο που εξελίσσεται.
Στο Frontiers δεν υπάρχουν απλώς αποστολές. Υπάρχει μια οικολογία που αντιδρά σε κάθε σου πράξη. Καθώς καταστρέφεις τις ανθρώπινες βάσεις που ρυπαίνουν τον αέρα και το νερό, η γη αναγεννιέται, τα φυτά ανθίζουν, τα δάση ξαναπαίρνουν ζωή. Είναι ένας κύκλος που κάνει την ίδια την πράξη του παιχνιδιού να μοιάζει με οικολογική αποκατάσταση. Ένας οικοτρομοκρατικός παράδεισος, όπως λένε κάποιοι, αλλά φτιαγμένος με την πιο καθαρή πρόθεση: να σε βάλει μέσα στην ψυχή της Πανδώρας.
Εκεί που το σινεμά σου δείχνει, το παιχνίδι σε καλεί να αναπνεύσεις. Να αγγίξεις τα φυτά που φωσφορίζουν, να καβαλήσεις τα ιπτάμενα πλάσματα, να χαθείς ανάμεσα σε λουλούδια που ανοίγουν όταν περνάς. Και εκεί, χωρίς να το καταλάβεις, συνειδητοποιείς ότι η μαγεία του Avatar δεν ήταν ποτέ οι ταινίες, αλλά ο κόσμος του.
Αν κάτι αποδεικνύει το Frontiers of Pandora, είναι πως το Avatar δεν χρειάζεται άλλες συνέχειες στο σινεμά. Έχει ήδη βρει τη μορφή που του ταιριάζει. Ένα διαδραστικό σύμπαν όπου η φαντασία δεν έχει διάρκεια δύο ωρών, αλλά τόσες όσες θέλεις εσύ.
Στην Ελλάδα, όπου η gaming κοινότητα αγκαλιάζει όλο και περισσότερο τίτλους με ιστορία και ατμόσφαιρα, το Avatar: Frontiers of Pandora βρίσκει το κοινό του εύκολα. Όχι γιατί υπόσχεται δράση, αλλά γιατί προσφέρει καθαρή απόδραση — εκείνη τη σπάνια αίσθηση πως δεν παίζεις ένα παιχνίδι, αλλά ζεις μέσα του.
Και αν ο Κάμερον κάποτε ήθελε να “σε μεταφέρει σε έναν άλλο κόσμο”, η Ubisoft κατάφερε να το κάνει κυριολεκτικά.
Εσείς προτιμάτε να βλέπετε την Πανδώρα στο σινεμά ή να την εξερευνάτε με το χειριστήριο; Γράψτε μας στα σχόλια.