Στην δεύτερη σεζόν του Fallout, η Amazon μας μεταφέρει ξανά στον ραδιενεργό εφιάλτη της ερήμου Mojave. Ανάμεσα σε muties, vault dwellers και μπρατσωμένους με power armor, υπάρχει ένας ήρωας που ξεχωρίζει όχι για τη δύναμή του, αλλά για τη σύγκρουση μέσα του. Ο Knight Maximus της Brotherhood of Steel, ερμηνευμένος από τον Aaron Moten, δεν είναι απλώς ένας ακόμα στρατιώτης της τάξης· είναι το ηθικό κέντρο μιας σειράς που πάντα μιλούσε για το πώς επιλέγεις να μείνεις άνθρωπος όταν ο κόσμος γύρω σου έχει τελειώσει.
Στον κόσμο του Fallout, κάθε χαρακτήρας αντιπροσωπεύει μια πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Η Lucy συμβολίζει την αφέλεια και την πίστη στο καλό, ο Ghoul την επιβίωση με κάθε μέσο, και ο Maximus την πιο ανθρώπινη από όλες τις αντιφάσεις — τη σύγκρουση ανάμεσα στο ποιος είσαι και ποιος θα ήθελες να είσαι.
Στην πρώτη σεζόν είδαμε τον Maximus να κάνει τη σκοτεινή επιλογή και να αφήνει τον ιππότη Titus να πεθάνει και παίρνει τη θέση του. Αργότερα, όταν αποκτά δικό του ακόλουθο, μετατρέπει το θύμα που υπήρξε σε θύτη. Όμως, μέσα από τις αναδρομές της δεύτερης σεζόν, βλέπουμε τον λόγο πίσω από αυτή την αντίφαση. Ο Maximus μεγάλωσε με αρχές, με γονείς που του δίδαξαν τι σημαίνει δικαιοσύνη και τι σημαίνει ευθύνη. Και όσο βαθύτερα τον γνωρίζουμε, τόσο πιο καθαρά φαίνεται η μάχη που δίνει μέσα του, είναι να αποδείξει ότι μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από το περιβάλλον που τον διαμόρφωσε.
Ο Maximus είναι το πιο αληθινό πρόσωπο του Fallout.
Ο Moten το περιγράφει με ακρίβεια, ο Maximus βρίσκεται “ανάμεσα στη Lucy και τον Ghoul”. Έχει τη αφέλεια της πρώτης, αλλά και την εμπειρία του δεύτερου. Στέκεται στο ενδιάμεσο σημείο ανάμεσα στο καλό και το κακό, εκεί όπου θα στεκόμασταν οι περισσότεροι αν ζούσαμε σε αυτό το σύμπαν. Δεν λειτουργεί ούτε σαν άγιος ούτε σαν τέρας ζει ως κάτι πολύ πιο σπάνιο, ως ο άνθρωπος που προσπαθεί.
Στην αρχή της δεύτερης σεζόν, ο Maximus έχει φτάσει θεωρητικά στην κορυφή. Είναι ιππότης της Brotherhood, με εξουσία και σεβασμό. Κι όμως, νιώθει άδειος. Δεν κυνηγάει έναν πατέρα όπως η Lucy, ούτε μια χαμένη οικογένεια όπως ο Ghoul. Ο δικός του εχθρός είναι μέσα του — η φωνή που του θυμίζει ότι δεν ζει όπως θα ήθελε να ζήσει.
Και ίσως αυτό ακριβώς τον κάνει τον πιο “Fallout” χαρακτήρα απ’ όλους. Δεν τον ξεχωρίζεις επειδή είναι ο πιο δυνατός ή ο πιο ηρωικός, αλλά επειδή ενσαρκώνει το μεγάλο ερώτημα που γεννήθηκε από το πρώτο παιχνίδι του 1997, όταν όλα χάνονται, τι απομένει από εσένα;
Το Fallout, είτε στη μικρή οθόνη είτε στο χειριστήριο, ποτέ δεν ήταν για τα τέρατα ή τα όπλα του. Ήταν πάντα για το τι κάνεις όταν δεν υπάρχει κανείς να σε δει. Ο Maximus είναι αυτό το ερώτημα με πανοπλία και συνείδηση. Και αν η δεύτερη σεζόν τολμήσει να φτάσει ως το τέλος της διαδρομής του, ίσως βρούμε την πιο αληθινή απάντηση στο μότο της σειράς.
Γιατί, όπως μας θυμίζει το Fallout, ο πόλεμος δεν αλλάζει ποτέ — αλλά οι άνθρωποι, ίσως να μπορούν.