Το VPN δεν είναι μαγικό ραβδί – είναι ο καθρέφτης του τρόπου που βλέπεις το διαδίκτυο

Εικονικό τούνελ VPN που προστατεύει την ιδιωτικότητα στο διαδίκτυο

Οι περισσότεροι το κατεβάζουν με έναν σκοπό. Να κρύψουν την IP τους, να ξεκλειδώσουν το Netflix Αμερικής, να νιώσουν ότι «ελέγχουν» το ίντερνετ. Όμως πίσω από τα απλά κουμπιά και τα μεγάλα υποσχόμενα, το VPN δεν είναι τίποτε άλλο από ένα έξυπνο φίλτρο. Μια μάσκα που σε προστατεύει, αλλά δεν σε εξαφανίζει.

Για χρόνια, το διαδίκτυο μάς έμαθε να πιστεύουμε ότι το απόρρητο είναι θέμα επιλογής. Με ένα σωστό εργαλείο, μπορούσες να γίνεις «αόρατος». Όμως η πραγματικότητα είναι πιο σύνθετη. Το VPN δεν σβήνει τα ίχνη σου – απλώς τα περνά από μια άλλη διαδρομή, μια κρυφή σήραγγα που αλλάζει τη μορφή τους και τα κατευθύνει σε έναν διακομιστή μακριά από εσένα. Από εκεί, ξεκινά το ταξίδι τους προς το ίντερνετ.

Η αθέατη διαδρομή

Όταν συνδέεσαι σε ένα VPN, δεν αλλάζει η ουσία του τι κάνεις – αλλά ποιος φαίνεται να το κάνει. Κάθε σου κλικ φτάνει πρώτα στον VPN server, ο οποίος το «μεταφράζει» και το στέλνει στο διαδίκτυο σαν να ήταν δικό του. Η απάντηση επιστρέφει στον server, κρυπτογραφείται ξανά, και μόνο τότε φτάνει πίσω σε εσένα.

Αυτό το παιχνίδι μεσολάβησης σε προστατεύει. Ο πάροχός σου δεν ξέρει τι βλέπεις, ούτε ποια σελίδα σε τράβηξε. Ούτε όμως και το site που επισκέπτεσαι γνωρίζει ποιος πραγματικά είσαι. Η ταυτότητά σου μένει κάπου ανάμεσα, στο σκοτάδι του tunnel.

Η ψευδαίσθηση της πλήρους ανωνυμίας

Το μεγαλύτερο λάθος είναι να πιστεύεις ότι ένα VPN σε κάνει αόρατο. Δεν μπορεί. Μπορεί μόνο να σε αποσυνδέσει από τον γεωγραφικό σου τόπο, να σε αφήσει να δεις τον κόσμο μέσα από ένα άλλο παράθυρο. Όμως αν στο Twitter γράψεις το όνομά σου ή συνδεθείς στο email σου, η μάσκα πέφτει αμέσως.

Η αλήθεια είναι ότι το VPN είναι όπλο, όχι πανοπλία. Και όπως κάθε όπλο, χρειάζεται επίγνωση για να μη στραφεί εναντίον σου.

Η δύναμη της κρυπτογράφησης

Οι περισσότερες υπηρεσίες VPN βασίζονται στο AES-256, τον ίδιο αλγόριθμο που χρησιμοποιούν τράπεζες και κυβερνήσεις. Δεν είναι, όμως, αυτό που κάνει ένα VPN αξιόπιστο. Είναι ο τρόπος που στήνει το «χέρι» ανάμεσα σε εσένα και τον server — ο γνωστός TLS handshake, όπου δύο συστήματα αναγνωρίζουν ότι μιλούν πράγματι το ένα στο άλλο και όχι σε κάποιον παρείσακτο.

Αυτή η «χειραψία» είναι που εξασφαλίζει ότι τα δεδομένα σου μένουν μόνο ανάμεσα στα δύο άκρα του tunnel. Και γι’ αυτό το VPN, αν επιλεγεί σωστά, μπορεί να γίνει ο πιο σιωπηλός σύμμαχος που είχες ποτέ στο διαδίκτυο.

Η αλήθεια πίσω από τα marketing slogans

Κάθε φορά που βλέπεις μια διαφήμιση τύπου “Military-grade encryption” ή “100% ανωνυμία”, να θυμάσαι ότι το 99% αυτών είναι διαφημιστικό θέατρο. Όλοι χρησιμοποιούν την ίδια κρυπτογράφηση. Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί απόλυτη ανωνυμία.

Το μόνο που κάνει τη διαφορά είναι η πολιτική του παρόχου, η χώρα στην οποία εδρεύει και η διαφάνειά του σε ζητήματα δεδομένων. Εκεί, κρίνεται ποιος πραγματικά προστατεύει και ποιος απλώς πουλάει ασφάλεια σαν προϊόν.

Τι μένει, τελικά

Το VPN δεν είναι μαγικό. Είναι ένας καθρέφτης της σχέσης σου με το διαδίκτυο. Αν το χρησιμοποιείς με επίγνωση, σε δυναμώνει. Αν το εμπιστεύεσαι τυφλά, σε αποδυναμώνει.

Η ιδιωτικότητα δεν χαρίζεται με ένα κουμπί· κερδίζεται με συνέπεια, ενημέρωση και μια δόση καχυποψίας. Και αυτό, κανένα VPN δεν μπορεί να το εγκαταστήσει στον υπολογιστή σου.

Πέντε χρόνια μετά πώς το PS5 κέρδισε την εποχή και άφησε το Xbox να ψάχνει ταυτότητα

Πέντε χρόνια μετά την κυκλοφορία του PS5, η Sony κυριαρχεί απέναντι στο Xbox

Κανείς δεν θα το φανταζόταν το 2020. Δύο κονσόλες με κοινή φιλοσοφία, ίδιας σχεδόν αρχιτεκτονικής και παρόμοιων υποσχέσεων. Η Sony και η Microsoft ξεκινούσαν τότε τη «νέα γενιά» με τα PlayStation 5 και Xbox Series X/S, μιλώντας για 4K εμπειρίες, ρεαλιστικά φώτα και σκιές μέσω ray tracing, και την υπόσχεση ότι το μέλλον του gaming θα χωρούσε μέσα σε ένα μαύρο ή λευκό κουτί κάτω από την τηλεόραση. Πέντε χρόνια μετά, το μέλλον αυτό δεν ήρθε όπως το υποσχέθηκαν. Ήρθε, όμως, με έναν ξεκάθαρο νικητή.

Η Sony όχι μόνο πούλησε περισσότερο, αλλά επανεφηύρε την έννοια του οικοσυστήματος γύρω από την κονσόλα της. Πάνω από 84 εκατομμύρια PS5 σε πέντε χρόνια, τη στιγμή που η Microsoft μετά βίας άγγιξε τα 30 εκατομμύρια Xbox Series X/S. Η διαφορά δεν είναι απλώς αριθμητική – είναι φιλοσοφική. Εκεί που η Microsoft προσπάθησε να μετατρέψει το Xbox σε μια υπηρεσία τύπου Netflix, με συνδρομές και εταιρικές εξαγορές, η Sony επένδυσε σε αυτό που οι gamers θέλουν πραγματικά, να παίζουν, να νιώθουν, να ανήκουν.

Η Sony κατάλαβε τι σημαίνει να «ζεις» το παιχνίδι

Το PS5 δεν ήταν απλώς ένα μηχάνημα με ισχυρά specs. Ήταν μια εμπειρία. Από τα adaptive triggers του DualSense που σε έκαναν να νιώθεις το όπλο, το τόξο ή το γκάζι, μέχρι το Tempest 3D Audio που έβαλε τον ήχο στο ίδιο επίπεδο με την εικόνα, η Sony κατάλαβε ότι το μέλλον δεν είναι σε περισσότερα pixels, αλλά σε πιο βαθιά αίσθηση παρουσίας.

Ακόμη κι όταν δοκίμασε να πειραματιστεί με συσκευές όπως το PlayStation VR2 ή το PlayStation Portal, η Sony δεν το έκανε απλώς για να έχει «νέα προϊόντα». Το έκανε για να κρατήσει την κονσόλα της ζωντανή, να επεκτείνει το brand πέρα από την τηλεόραση και να δείξει ότι η PlayStation εμπειρία δεν περιορίζεται σε ένα κουτί.

Το Xbox έχασε το νήμα

Στην άλλη πλευρά, η Microsoft παγιδεύτηκε στη δική της εμμονή με το Game Pass, την αγορά της Activision Blizzard και την ιδέα ότι το «περιεχόμενο» είναι πιο σημαντικό από το hardware. Μόνο που οι gamers, όσο κι αν αγαπούν τα παιχνίδια, αγαπούν και την ταυτότητα που κουβαλά μια κονσόλα. Το Xbox έγινε υπηρεσία. Το PlayStation παρέμεινε σύμβολο.

Αυτός είναι και ο λόγος που, ακόμη και σήμερα, η Sony μπορεί να πουλάει ακριβότερα και να αυξάνει τις τιμές χωρίς να βλέπει την πίστη των fans να ραγίζει. Γιατί οι gamers δεν αγοράζουν απλώς τεχνολογία – αγοράζουν αίσθηση συνέχειας. Και η Sony, με τις κυκλοφορίες της, τα updates και την προσεγμένη στρατηγική της, κράτησε αυτή τη συνέχεια ζωντανή.

Η PlayStation δεν έγινε υπηρεσία – έγινε οικοσύστημα

Αν το Xbox έγινε «κάπου να παίζεις», το PlayStation έγινε «κάτι να είσαι».
Με τα Inzone headsets και monitors, με τα Pulse Elite ακουστικά και την PlayStation οθόνη των 27 ιντσών, η Sony έχτισε μια πλήρη ταυτότητα γύρω από τον gamer. Ένα περιβάλλον όπου όλα συνδέονται μεταξύ τους, όπου κάθε συσκευή λέει την ίδια ιστορία.

Και παρότι η Sony φέρνει πλέον τα παιχνίδια της και στο PC, το κάνει με το δικό της ρυθμό. Πρώτα στο PS5, μετά στους υπολογιστές. Όχι γιατί φοβάται να μοιραστεί, αλλά γιατί θέλει να θυμίζει ποιος είναι ο «πρώτος προορισμός» για τα παιχνίδια της.

Το αύριο γράφεται ήδη

Όλα δείχνουν πως το PS6 δεν είναι μακριά – ίσως το 2027, ίσως το 2028. Αν οι φήμες επαληθευτούν και η κονσόλα αποκτήσει υβριδική μορφή, με δυνατότητα φορητότητας τύπου Switch, τότε η Sony θα έχει κάνει το επόμενο μεγάλο βήμα πριν από όλους.

Η πραγματική πρόκληση δεν θα είναι η Microsoft, ούτε καν η Nintendo. Θα είναι η Valve, με τη Steam Machine, ένα μικρό αλλά ικανό PC που ανοίγει το δρόμο για δεκάδες «mini consoles» από άλλες εταιρείες. Για πρώτη φορά, η Sony θα πρέπει να προστατεύσει όχι μόνο το hardware της, αλλά και την έννοια του PlayStation ως εμπειρίας.

Γιατί αυτό που κράτησε την εταιρεία στην κορυφή δεν ήταν ποτέ η τεχνολογία της, αλλά η ικανότητά της να δίνει στα παιχνίδια της ψυχή. Αν το PS6 αποτύχει, δεν θα φταίνε τα specs – θα φταίει η απουσία αποκλειστικοτήτων που κάνουν τον κόσμο να θέλει να ανήκει εκεί.

Η Google διέγραψε τα ψεύτικα AI trailers – και έστειλε μήνυμα σε όλους

Το YouTube απενεργοποιεί κανάλια με ψεύτικα AI-generated movie trailers

Η σχέση της Google με την τεχνητή νοημοσύνη είναι μια ιστορία αγάπης με όρια. Από τη μια, ενθαρρύνει τους δημιουργούς να χρησιμοποιούν γενετικά εργαλεία, από την άλλη όμως, μόλις η χρήση τους αρχίσει να θολώνει τα νερά της αλήθειας, το χέρι της πέφτει βαρύ. Αυτό ακριβώς συνέβη με τα Screen Culture και KH Studio, δύο κανάλια που γέμισαν το YouTube με «ταινίες που δεν υπάρχουν» και τελικά είδαν τις σελίδες τους να εξαφανίζονται.

Τα δύο κανάλια είχαν πάνω από δύο εκατομμύρια συνδρομητές. Είχαν καταφέρει να φτιάξουν ένα νέο είδος θεάματος: ρεαλιστικά, αλλά ψεύτικα, AI-generated trailers για ταινίες που δεν έχουν γυριστεί ποτέ. Από το GTA: San Andreas (2025) μέχρι το Malcolm In The Middle Reboot, τίποτα δεν ήταν αληθινό, αλλά όλα έμοιαζαν πειστικά. Για πολλούς θεατές, αυτό ήταν διασκέδαση. Για τη Google, όμως, ήταν πρόβλημα.

Όταν η ψευδαίσθηση ξεπερνά την ανεκτικότητα

Η Google αρχικά προσπάθησε να ισορροπήσει. Αφαίρεσε τη δυνατότητα monetization, ζήτησε σαφείς ενδείξεις ότι τα βίντεο είναι «concept» ή «fan made» και ξανάδωσε τη δυνατότητα κερδών. Όμως οι δημιουργοί συνέχισαν να παίζουν με τα όρια. Κάποια βίντεο είχαν προειδοποιήσεις, άλλα όχι. Και το κοινό, σε μια εποχή που τα μάτια δεν ξεχωρίζουν εύκολα το αληθινό από το τεχνητό, παραπλανήθηκε ξανά και ξανά.

Η απόφαση να κλείσουν τα κανάλια δεν αφορά απλώς τους κανόνες του YouTube. Αγγίζει την ουσία του τι σημαίνει «δημιουργία» στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης. Γιατί αν το YouTube γεμίσει με trailers που δεν υπάρχουν, ποιος θα εμπιστεύεται το πραγματικό περιεχόμενο; Η Google δεν φοβάται την AI – φοβάται την απώλεια αξιοπιστίας της πλατφόρμας της.

Η σκιά της Disney και το ρίσκο του μέλλοντος

Δεν είναι τυχαίο ότι το σκηνικό αυτό στήθηκε ακριβώς τη στιγμή που η Disney υπέγραψε συνεργασία με την OpenAI για τη χρήση του Sora, ενώ ταυτόχρονα έστειλε εξώδικο στη Google απαιτώντας να κατέβουν τα AI videos που χρησιμοποιούν τις πνευματικές της ιδιοκτησίες. Τα κανάλια που έκλεισαν είχαν φτιάξει δεκάδες AI trailers για το Fantastic Four: First Steps — κάποια μάλιστα εμφανίζονταν πάνω από το επίσημο trailer στα αποτελέσματα αναζήτησης. Αυτό για τη Disney δεν είναι fan art. Είναι παραβίαση.

Η υπόθεση δείχνει την πιο δύσκολη ισορροπία του διαδικτύου το 2025. Από τη μία, η Google χτίζει το μέλλον της πάνω στην AI. Από την άλλη, η ίδια αυτή τεχνολογία απειλεί να διαλύσει τη σαφήνεια ανάμεσα στο αληθινό και το ψεύτικο. Η εποχή των ψεύτικων ειδήσεων μοιάζει παιδική μπροστά στην εποχή των ψεύτικων trailer.

Η απόφαση της Google δεν είναι απλώς πειθαρχική. Είναι προειδοποίηση για το τι θα επιβιώσει στη νέα, ρευστή ψηφιακή πραγματικότητα. Όχι ό,τι φαίνεται πιο αληθινό, αλλά ό,τι δηλώνει καθαρά τι είναι.

Η Samsung απαντά στο iPhone Fold πριν καν κυκλοφορήσει

Το νέο αναδιπλούμενο Samsung Wide Fold σε φήμες πριν από το iPhone Fold

Η είδηση ότι η Samsung ετοιμάζει ένα νέο foldable με πιο φαρδύ σώμα από το τωρινό Galaxy Z Fold 7 δεν είναι απλώς τεχνικό update. Είναι προειδοποίηση. Γιατί αν ισχύουν οι φήμες για το «iPhone Fold» της Apple, τότε η αγορά των αναδιπλούμενων μπαίνει σε μια νέα, πολύ πιο σοβαρή φάση.

Το νέο μοντέλο, που σύμφωνα με κορεατικές πηγές αποκαλείται προσωρινά Samsung Wide Fold, θα διαθέτει εσωτερική οθόνη 7,6 ιντσών με αναλογία 4:3 και εξωτερική 5,4 ιντσών. Με απλά λόγια, η Samsung ετοιμάζει ένα foldable που θυμίζει περισσότερο tablet όταν ανοίγει, κάτι που —τυχαία ή όχι— είναι ακριβώς αυτό που φημολογείται πως θα κάνει και η Apple με το πρώτο της αναδιπλούμενο iPhone.

Μια σιωπηλή κίνηση άμυνας

Η Samsung δεν είναι άπειρη στο παιχνίδι των foldables. Έχει ήδη το Galaxy Z Flip, το Fold, ακόμη και ένα tri-fold concept που φέρνει πιο κοντά την έννοια του «μεταμορφώσιμου» τηλεφώνου. Όμως η ύπαρξη του Wide Fold δεν είναι απλή προσθήκη στη γκάμα. Είναι μια στρατηγική δήλωση.

Η Apple, ακόμα και με ένα μόνο foldable, μπορεί να επηρεάσει την αγορά πιο βαθιά απ’ ό,τι η Samsung με δέκα. Η Samsung το γνωρίζει. Και έτσι φαίνεται πως επιλέγει να προλάβει το κύμα, αντί να το κυνηγήσει. Να δείξει ότι δεν απλώς καινοτομεί, αλλά ορίζει το σημείο εκκίνησης κάθε νέας τάσης πριν καν εμφανιστεί ο ανταγωνιστής.

Το στοίχημα της επόμενης δεκαετίας

Αν η εποχή των smartphones κλείνει σιγά σιγά τον κύκλο της, τα foldables είναι το νέο πεδίο μάχης. Όχι γιατί όλοι τα χρειάζονται, αλλά γιατί όλοι τα κοιτάζουν. Η Samsung θέλει να κρατήσει το βλέμμα αυτό σταθερά στραμμένο πάνω της. Και το κάνει με τον μόνο τρόπο που ξέρει: με υπερβολή, με ρίσκο, με συνεχή επανεφεύρεση του ίδιου προϊόντος.

Κι αν τελικά το iPhone Fold βγει με αναλογία 4:3, το Wide Fold της Samsung θα έχει ήδη καταλάβει τον χώρο του. Ίσως όχι για να τον κρατήσει για πάντα, αλλά για να δείξει ότι η καινοτομία δεν είναι ποτέ αποκλειστικό προνόμιο της Apple.

Η Apple βάζει κι άλλες διαφημίσεις στο App Store – και το “καθαρό” περιβάλλον της αρχίζει να αλλάζει

Apple App Store logo blue icon 3d render

Η Apple είχε χτίσει το App Store ως τον πιο “καθαρό” χώρο του οικοσυστήματός της. Ένα μέρος όπου το design, η σαφήνεια και η εμπιστοσύνη είχαν τον πρώτο λόγο. Και τώρα, η ίδια εταιρεία ετοιμάζεται να γεμίσει αυτόν τον χώρο με περισσότερες διαφημίσεις. Από την επόμενη χρονιά, οι χρήστες του iPhone θα αρχίσουν να βλέπουν νέα ad spots μέσα στα αποτελέσματα αναζήτησης, όχι μόνο στην κορυφή, όπως συμβαίνει σήμερα, αλλά και πιο χαμηλά στη λίστα.

Η Apple το παρουσιάζει ως “ευκαιρία για τους developers”. Υποστηρίζει ότι αφού το 65% των εγκαταστάσεων εφαρμογών προέρχεται από αναζητήσεις, η αύξηση των διαφημιστικών θέσεων θα δώσει “περισσότερες δυνατότητες” στους διαφημιζόμενους. Μόνο που πίσω από αυτή τη διατύπωση κρύβεται μια απλή πραγματικότητα, αφού οι χρήστες θα βλέπουν πλέον περισσότερες πληρωμένες προτάσεις και λιγότερα καθαρά αποτελέσματα.

Η ειρωνεία είναι προφανής. Η Apple, η εταιρεία που κατηγορούσε άλλους για “διαφημιστική ρύπανση”, ετοιμάζεται να κάνει το ίδιο. Και το κάνει ακριβώς τη στιγμή που τα έσοδα από τις πωλήσεις συσκευών δείχνουν να σταθεροποιούνται. Οι διαφημίσεις μοιάζουν να γίνονται ο νέος της τρόπος να αυξάνει το εισόδημα από τους χρήστες της, χωρίς να τους πουλά κάτι καινούριο.

Και δεν σταματά εκεί. Δημοσιεύματα αναφέρουν ότι η Apple σχεδιάζει να φέρει διαφημίσεις και στην εφαρμογή Maps μέσα στο 2026. Αν επιβεβαιωθεί, τότε η εμπειρία του iPhone όπως τη γνωρίζαμε θα αλλάξει δραστικά. Η ιδέα ενός “καθαρής” Apple εμπειρίας θα αρχίσει να μοιάζει με ανάμνηση.

Το ερώτημα πλέον δεν είναι αν θα βλέπουμε διαφημίσεις. Είναι αν η Apple θα καταφέρει να τις ενσωματώσει χωρίς να προδώσει αυτό που την έκανε ξεχωριστή.

Εσείς θα συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τα Apple Maps αν γεμίσουν διαφημίσεις ή θα γυρίσετε στο Google Maps; Πείτε μας στα σχόλια.

Η Google φρενάρει το σχέδιο για το Gemini – γιατί ο Assistant παίρνει παράταση ζωής

Το λογότυπο του Google Gemini δίπλα στον Assistant, συμβολίζοντας τη μετάβαση

Η Google είχε υποσχεθεί πως μέχρι το τέλος του 2025 ο Assistant θα αποτελούσε παρελθόν για τα περισσότερα Android κινητά. Η νέα εποχή, έλεγαν, θα λεγόταν Gemini. Μόνο που η πραγματικότητα αποδείχθηκε πιο πολύπλοκη από τα χρονοδιαγράμματα των δελτίων τύπου.

Η εταιρεία ανακοίνωσε τώρα ότι χρειάζεται περισσότερο χρόνο για να κάνει την αλλαγή “ομαλά”. Δεν πρόκειται απλώς για τεχνική καθυστέρηση. Πρόκειται για το πιο δύσκολο βήμα που έχει κάνει ποτέ η Google στην προσπάθειά της να μετατρέψει τον τρόπο με τον οποίο οι χρήστες αλληλεπιδρούν με το τηλέφωνό τους. Η μετάβαση από τον Assistant στο Gemini δεν είναι αντικατάσταση εφαρμογής. Είναι μετατόπιση ολόκληρου οικοσυστήματος – από τη φωνητική εντολή μέχρι το πώς το Android καταλαβαίνει τη γλώσσα του χρήστη.

Το Pixel 9 είχε ήδη δώσει το στίγμα, όταν το 2024 λανσαρίστηκε με το Gemini ως τον νέο ψηφιακό συνοδό. Από τότε, η Google δοκιμάζει τα όρια της τεχνητής νοημοσύνης της, ενσωματώνοντάς την σε κινητά, tablets, αυτοκίνητα και wearables. Όμως πίσω από τη λάμψη της καινοτομίας κρύβεται μια λεπτομέρεια. Οχι όλες οι συσκευές δεν μπορούν να αντέξουν τον νέο εγκέφαλο. Για να αναβαθμιστούν, πρέπει να τρέχουν τουλάχιστον Android 10 και να έχουν 2GB RAM – προϋποθέσεις που αποκλείουν εκατομμύρια παλαιότερα μοντέλα.

Έτσι, η Google δεν επιβραδύνει μόνο για “να βελτιώσει τη μετάβαση”. Επιβραδύνει γιατί συνειδητοποιεί ότι η υπόσχεση ενός “έξυπνου βοηθού για όλους” δεν είναι τόσο απλή. Το Gemini είναι το στοίχημα του μέλλοντος, αλλά για να γίνει πραγματικότητα, πρέπει πρώτα να μάθει να λειτουργεί σε έναν κόσμο που δεν είναι ακόμη έτοιμος να τον υποδεχτεί.